سابقه و هدف: حس عمقی در افراد سالمند می‌تواند براثر آسیب، بی‌تحرکی و سازمان‌دهی مجدد واحد حرکتی کاهش یابد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرینات تعادلی و حس عمقی بر عوامل پاسچرال افراد سالمند بود.
مواد و روش‌ها: نمونه آماری تحقیق 40 نفر مرد سالمند شهرستان ایلام که از سلامت عمومی برخوردار بودند، به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کرده و به‌صورت تصادفی در 2 گروه تجربی و کنترل طبقه‌بندی شدند. در گروه تجربی میانگین سنی، 31/68 سال،، قد 177 سانتی متر و 89 و وزن 70 کیلوگرم و در گروه کنترل میانگین سن 89/67 سال، قد 178 سانتی متر و وزن 72 کیلوگرم بود. جهت اندازه گیری داده های پیش آزمون قبل از اجرای برنامه تمرینی از آزمودنی‌های هر دو گروه، آزمون‌های شارپندرمبرگ (برای ارزیابی تعادل ایستا با چشمان باز و بسته)، Up and Go زمان‌دار (برای ارزیابی تعادل پویا)، مقیاس تعادلی برگ (برای ارزیابی تعادل) و آزمون اطمینان حرکتی (برای ارزیابی اطمینان حرکتی) به عمل آمد. سپس آزمودنی های گروه تجربی به انجام یک دوره تمرینات حس عمقی و تعادلی دوازده هفته‌ای (سه جلسه در هفته) پرداختند و آزمودنی های گروه کنترل فعالیت‌های روزانه خود را انجام دادند. پس از اتمام برنامه تمرینی، بار دیگر از آزمودنی های هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد و داده‌های گردآوری‌شده توسط آزمون های آماری t مستقل و همبسته در سطح معنی‌داری (05/ 0 p≤) تجزیه‌و تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین دو گروه کنترل و تجربی در آزمون‌های مورد استفاده در پیش‌آزمون تفاوت معنی‌داری وجود ندارد درحالی‌که در پس‌آزمون، گروه تجربی در تمام آزمون‌ها نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری را نشان داد (05/ 0p بحث و نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده از این تحقیق، مؤید نقش تمرینات حس عمقی در بهبود تعادل ایستا، پویا و اطمینان حرکتی افراد سالمند بود که به علت عدم بهبود تعادل و اطمینان حرکتی آزمودنی‌های گروه کنترل، می‌توان بهبود تعادل و اطمینان حرکتی گروه تجربی را به اثربخشی این نوع تمرینات نسبت داد.